อดีตนักเบสบอลมีกระดูกที่ใหญ่และแข็งแรงในวัยชรา

หลายทศวรรษหลังออกกำลังกาย นักกีฬาชายยังเห็นประโยชน์ต่อสุขภาพอยู่เรื่อยๆ มีเบสบอล? การใช้จ่ายของเยาวชนในการเล่นจับนั้นดีต่อกระดูกและมีประโยชน์ตลอดชีวิต นักวิจัยรายงาน วัน ที่24 มีนาคมในProceedings of the National Academy of Sciences แม้ว่ามวลกระดูกจะเหี่ยวแห้งไปเมื่อผู้เล่นเกษียณอายุ แต่ขนาดและความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นบางส่วนก็ยังติดอยู่ แม้กระทั่ง 50 ปีหลังจากที่นักกีฬาเล่นบอลครั้งสุดท้าย

“ถ้าคุณออกกำลังกายตั้งแต่ยังเด็ก มันจะทำให้กระดูกของคุณใหญ่ขึ้นและแข็งแรงขึ้นตลอดชีวิต” ผู้ร่วมวิจัย Stuart Warden นักสรีรวิทยากระดูกที่มหาวิทยาลัยอินเดียนาในอินเดียแนโพลิสกล่าว

นักวิทยาศาสตร์ทราบมาหลายปีแล้วว่าการออกกำลังกายในวัยเด็กทำให้กระดูกแข็งแรง 

แต่ไม่มีใครรู้ว่าผลประโยชน์นี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน หรือจะช่วยป้องกันกระดูกหักและโรคกระดูก เช่น โรคกระดูกพรุน พัศดีกล่าว

เขาและเพื่อนร่วมงานได้คัดเลือกผู้เล่นเบสบอลมืออาชีพทั้งในปัจจุบันและในอดีต 103 คน เพื่อดูความแตกต่างระหว่างการขว้างปาและการไม่ขว้างอาวุธ นักเล่นบอลมืออาชีพมักใช้เวลาในวัยเด็กของพวกเขาในการขี่หนังม้า Warden กล่าว เนื่องจากเกมและวิธีการฝึกซ้อมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนักใน 100 ปี ทีมของเขาจึงสามารถเปรียบเทียบนักกีฬาในปัจจุบันกับนักกีฬาที่เล่นเมื่อหลายสิบปีก่อนได้

การสแกนกระดูกเผยให้เห็นความแตกต่างของเมเจอร์ลีกในความแข็งแกร่งของกระดูกต้นแขนของแขนขว้างปาและไม่ขว้างปาของผู้ชาย

“เพียงแค่ออกกำลังกาย พวกมันก็ทำให้กระดูกของพวกเขาแข็งแรงเป็นสองเท่าของกระดูกเดียวกันที่อยู่อีกฟากของร่างกาย” Warden กล่าว “ไม่มียาตัวไหนที่ทำได้แบบนั้น”

เมื่อเทียบกับแขนไม่ขว้าง กระดูกต้นแขนของแขนขว้างยังมีพื้นที่หน้าตัดที่ใหญ่กว่าและมีมวลมากกว่า

ประโยชน์ของกระดูกทั้งหมดเหล่านี้ลดน้อยลงหลังจากผู้เล่นก้าวออกจากจานอย่างถาวร และมวลที่เพิ่มขึ้นก็ค่อยๆ หายไปอย่างสมบูรณ์ แต่ผู้เกษียณอายุในวัย 80 ปียังคงรักษาผลประโยชน์ของขนาดกระดูกไว้มากกว่าครึ่งหนึ่ง และประโยชน์ด้านความแข็งแรง 1 ใน 3 ที่สร้างขึ้นในวัยหนุ่มสาว

ถึงกระนั้น คนที่กระดูกไม่โตในวัยเด็กก็ไม่ได้ใส่ใจสุขภาพกระดูกทั้งหมด: 

พวกเขาอาจจะสามารถครอบคลุมฐานของพวกเขาด้วยการออกกำลังกายตลอดวัย อดีตนักเล่นบอลที่ยังคงป้องกันการสูญเสียมวลกระดูกและรักษาความแข็งแรงของกระดูกไว้ได้มากกว่าผู้ที่ไม่ได้ทำ

การศึกษานี้แสดงให้เห็นอย่างน่าเชื่อถือว่า “คุณสามารถคาดหวังประโยชน์ถาวรบางอย่างจากการออกกำลังกาย” René Rizzoli ผู้เชี่ยวชาญด้านกระดูกจากโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเจนีวาในสวิตเซอร์แลนด์กล่าว “นี่เป็นปัญหาด้านสาธารณสุขที่สำคัญ”

เด็ก ๆ ที่ใช้เวลาอยู่หน้าทีวีแทนที่จะเป็นเกม Little League อาจพลาดหน้าต่างสร้างกระดูกที่สำคัญซึ่งปิดลงหลังจากวัยแรกรุ่น อดัม แบกซ์เตอร์-โจนส์ นักกายภาพบำบัดจากมหาวิทยาลัยซัสแคตเชวันในซัสคาทูน ประเทศแคนาดา กล่าวว่า “ถ้าเราสามารถพาเด็กออกมาและกระฉับกระเฉงได้มากขึ้น เราก็สามารถปรับปรุงสุขภาพกระดูกของพวกเขาได้” มิฉะนั้น เขากล่าว เด็ก ๆ “จะเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดโรคกระดูก”

ทฤษฎีฟีโนไทป์ประหยัด: ทฤษฎีนี้มีอยู่ในหลายรูปแบบ ในเวอร์ชันที่เสนอในปี 1992 นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์และโรงพยาบาลเซาแทมป์ตันกล่าวว่า “ฟีโนไทป์ที่ประหยัด” ให้ความได้เปรียบในการเอาชีวิตรอดที่เกี่ยวข้องกับโรคอ้วนเป็นหลัก โภชนาการที่ไม่ดีในครรภ์ช่วยกระตุ้นการพัฒนาของโรคเบาหวานเมื่ออาหารมีมากในวัยผู้ใหญ่ แม้ว่าจะไม่ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโดยตรงต่อดีเอ็นเอก็ตาม ตามทฤษฎีแล้ว เหตุผลที่อธิบายในภายหลังในปี 2544 ในBritish Medical Bulletinก็คือการขาดสารอาหารในการพัฒนาในระยะแรกทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงซึ่งรวมถึงการหลั่งอินซูลินที่ลดลงและการดื้อต่ออินซูลิน ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงโรคเบาหวาน

อาหารที่ไม่ทราบรายละเอียดทางพันธุกรรม:ทฤษฎีนี้ตั้งอยู่บนการสังเกตว่าโรคอ้วนและโรคเบาหวานเกิดขึ้นได้ยากในประชากรพื้นเมือง เช่น ผู้ที่อาศัยอยู่ในเกาะแปซิฟิกของนาอูรู หรือชาวอินเดียนแดง Pima ในรัฐแอริโซนา จนกระทั่งพวกเขาพัฒนารสนิยมในการรับประทานอาหารตะวันตก ตีพิมพ์ครั้งแรกในปลายทศวรรษ 1990 โดย Riccardo Baschetti แพทย์ในเมืองปาดัว ประเทศอิตาลี ทฤษฎีนี้เสนอว่ามนุษย์วิวัฒนาการมาเพื่อกินอาหารที่มีความหวานตามธรรมชาติของผลไม้ (ไม่ใช่ Froot Loops) ทำให้ร่างกายไม่สามารถรับมือกับน้ำตาลและไขมันได้ ที่จุดชำระเงินทุกแห่ง

การควบคุมการรุกราน:ผู้ชายที่สมบูรณ์เป็นผู้ชายที่เชื่อฟัง นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยปูเน่ ประเทศอินเดีย และเพื่อนร่วมงานเขียนในปี 2010 ในสมมติฐานทางการแพทย์ เมื่อมนุษย์พึ่งพาการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดน้อยลง ความโน้มเอียงที่จะเป็นโรคอ้วนก็เกิดขึ้น (เมื่อความเกียจคร้านไม่ได้ทำให้คุณถูกฆ่า การหมกมุ่นมากเกินไปก็ไม่เลว)